" ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ
ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ
ΣΤΟ ΠΙΟ ΨΗΛΟ ΣΟΥ ΠΕΤΑΓΜΑ
ΝΑ ΜΗ ΔΙΣΤΑΣΕΙΣ"
Είναι ένα μικρό κομμάτι από τους στίχους του τραγουδιού " Γλυκό Μεθύσι" του ομότιτλου δίσκου του Μάκη Σεβίλογλου ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε με αφιέρωση - μνημόσυνο στη Ματίνα που πέταξε χωρίς τον παραμικρό νομίζω δισταγμό πριν από 6 μήνες μετά από πολύ τυράννια και πόνο.
Ακούγοντας τους στίχους του τραγουδιού στο μυαλό μου ήρθε αμέσως ο χαρταετός που από πολύ μικρός πετούσα καθημερινά σχεδόν όλο το χειμώνα με βροχή ακόμη και με χιόνι. Τον κατασκεύαζα μόνος με ειδικό λεπτό χαρτί σε διάφορα χρώματα , που αγόραζα από τα βιβλιοπωλεία, λεπτά καλάμια, σπάγκο και ζυμάρι για να κολλάω το χαρτί. (Όταν έβρεχε ή χιόνιζε κατασκεύαζα τον αδιάβροχο χαρταετό μου, χρησιμοποιώντας αντί για χαρτί νάυλον σακούλες από ψώνια.) Η ουρά του ήταν πάντοτε πολύχρωμη , φουντωτή και μεγάλη για να μην κάνει κωλοτούμπες όταν πετούσε με πολύ αέρα. Το πέταγμά του ήταν μια χαρά ανείπωτη, η κλωστή που κρατούσα στα χέρια μου και ουσιαστικά με έφερνε σε επαφή μαζί του έμοιαζε για μένα με τον ομφάλιο λώρο και τη σχέση μάνας παιδιού. Το πόσο μακριά θα πετούσε είχε σχέση με το πόση κλωστή είχα αγοράσει, ουσιαστικά είχε ένα όριο. Αυτό ποτέ δεν με ικανοποιούσε αισθανόμουν κάπως άβολα, γι΄αυτό ποτέ και δεν μάζεψα την κλωστή για να τον κατεβάσω. Πάντοτε αφού ευχαριστιόμουν το πέταγμά του, έκοβα την κλωστή για να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε απολαμβάνοντας έτσι την πορεία που διέγραφε στον ουρανό έως ότου χαθεί από τα μάτια μου μη γνωρίζοντας αν ήταν μια νέα γέννηση, διότι την επόμενη μέρα θα έκανα ένα καινούργιο χαρταετό με διαφορετικά χρώματα πιο όμορφο ή ήταν το φτερούγισμα μιας ψυχής στο πιο ψηλό της πέταγμα που πήγαινε να ξαποστάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου