Η ΚΑΛΗ ΓΙΑΓΙΑ

Αν με ρωτήσετε το όνομα της , δεν το γνωρίζω. Την αποκαλούσαμε “ Καλή Γιαγιά “

Όλοι όσοι παίζαμε στην αλάνα πίσω από το σπίτι της ακόμα και σήμερα την θυμούνται με αγάπη .Όσους από αυτούς συναντώ και η συζήτηση πάει στα παιδικά μας χρόνια σίγουρα θα ακούσεις κάποιο να λέει “θυμάστε την καλή γιαγιά ; “ και το πρόσωπο του να λάμπει από χαρά.

Σχεδόν κάθε μέρα την περιμέναμε πως και πώς να ξεπροβάλει από την αυλόπορτα της , ντυμένη πάντα με μια μαύρη ρόμπα , καθαρή , χτενισμένη , ένα πλατύ χαμόγελο βαλμένο στο πρόσωπο της, φορώντας μια ποδιά στη μέση της .Το ένα χέρι της κρατούσε τις δυο άκρες της ποδιάς της που σχημάτιζε ένα μικρό ντορβά και με το άλλο χέρι της μας έκανε νόημα να πάμε προς το μέρος της. Όλοι αφήναμε το παιχνίδι μας για να τρέξουμε προς το μέρος της βγάζοντας κραυγές χαράς , μαζευόμαστε γύρω της και περιμέναμε την σειρά μας . Αυτή η ποδιά πάντοτε έκρυβε κάτι , καραμέλες , κάστανα , μανταρίνια , κορόμηλα , κεράσια , ανάλογα την εποχή , ποτέ δεν ήταν άδεια και ποτέ δεν άφηνε κανέναν παραπονεμένο κατά ένα ανεξήγητο τρόπο. Μας μοίραζε ότι είχε , μας χάιδευε τα μαλλιά και μας έλεγε “ να προσέχετε όταν παίζετε “ Kαθόταν για λίγο μας παρακολουθούσε και μετά πήγαινε στο σπίτι της .Όλο αυτό το σκηνικό μου θύμιζε την μάνα που βάζει τα παιδιά της κάτω από τις φτερούγες της και τα προστατεύει. Αυτή η γυναίκα ήταν η μητέρα του Πάνου του Τζαβέλα και νομίζω ότι κανένα από τα παιδιά της γειτονιάς δεν γνώριζε ποιος ήταν αυτός η και αν γνωρίζαμε λίγοι ήμαστε αυτοί , αλλά για μας δεν είχε καμία μα καμία σημασία. Εκείνη η εποχή ήταν εποχή της χούντας ,το πολιτικό στοιχείο έντονο, η Ελλάδα μοιρασμένη στα δυο. Για το κράτος ήταν η μητέρα ενός επαναστάτη η καλύτερα ενός τρομοκράτη η όπως αλλιώς αποκαλούσαν τότε αυτούς που αντιστεκόταν στη βαρβαρότητα της χούντας και προσπαθούσαν βάζοντας το κεφάλι τους στον ντορβά για την πτώση της και τον ερχομό της δημοκρατίας και για τα δικά μας μάτια και την ψυχή μας που σκιρτούσε κάθε μέρα να την δει ήταν η “καλή γιαγιά “.

Απόψε την θυμήθηκα γιατί τραβώ μεγάλο ζόρι και αισθάνθηκα λες και με προστάτευε , λες και η ποδιά της θα με ξαλάφρωνε .

Θα ήθελα να της αφιερώσω ένα τραγούδι που τραγουδούσε ο γιος της με την κιθάρα του.

Μάημ' Μάημ' - Χάρις Αλεξίου